Category: ดราม่า

    REVIEW MOVIE Little Women (2019)

    Little Women (2019)
    ผู้กำกับ: Greta Gerwig
    บทภาพยนตร์: Greta Gerwig (อิงจากนวนิยายโดย Lousia May Alcott)
    นำแสดงโดย: Saoirse Ronan, Emma Watson, Florence Pugh, Eliza Scanlen, Laura Dern, Timothee Chalamet, James Norton, Louis Garrel, Meryl สตรีพ, เทรซี่ เล็ตต์ส

    ปี 2019 ถือเป็นการเยาะเย้ยถากถางในระดับโลก ซึ่งสำหรับตัวฉันเอง รู้สึกเหมือนเป็นผ้าห่มที่ชาจนทำให้ทุกอย่างเป็นสีเทา เมื่อของอร่อยๆ กลายเป็นขี้เถ้าในปากของฉัน และในขณะที่การไปดูหนังก็ครั้งหนึ่งเคยเป็นอดีตอันเป็นที่รัก แต่ตอนนี้ รู้สึกเหมือนเป็นงานน่าเบื่อและน่าเศร้ายิ่งกว่าการเสียเวลาอันมีค่าของฉันไป ฉันตื่นตระหนกเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในโหมดเอาชีวิตรอดบางประเภทโดยใช้กลไกการป้องกันของการเจาะลึกเข้าไปในภาพยนตร์ในวัยเด็กของฉันเพื่อเลียนแบบความคิดโบราณของ “เวลาที่เรียบง่ายกว่า” ส่วนใหญ่แล้ว ฉันไม่สนใจจริงๆ ในการออกฉายภาพยนตร์เรื่องอื่นๆ ส่วนใหญ่ แต่สิ่งนี้กลับกลายเป็นความโกรธเคืองที่กระแสต่อเนื่องของภาคต่อ การรีเมค และการรีบูต เพื่อสรุปเรื่องยาว ฉันไม่ได้คาดหวังไว้สูงนักสำหรับการดัดแปลงเรื่อง “Little Women” ของเกรตา เกอร์วิก แต่มันวิเศษมากที่อคติที่ไม่พอใจของฉันพังทลายลงอย่างน่าพอใจ

    นับการดัดแปลงภาพยนตร์สารคดีเรื่องแรกย้อนหลังไปถึงปี 1918 การเปิดตัวปี 2019 นี้นับเป็นครั้งที่ 5 ที่งานของ Lousia May Alcott ได้รับการดัดแปลงให้เข้ากับหน้าจอขนาดใหญ่ (อาจจะพูดถูกกว่าที่จะบอกว่าเป็นภาค 6 แต่ผมไม่ประทับใจ เกี่ยวกับแนวคิดในการนับการสะบัด Hallmark สมัยใหม่ปี 2017) ด้วยภาพยนตร์สารคดีแห่งยุค 30, 40 และ 90 ที่มีการชนะและการเสนอชื่อชิงรางวัลออสการ์มากมาย รวมทั้งนักแสดงที่มีความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฮอลลีวูดในขณะนั้น เกรตา เกอร์วิกมีรองเท้าที่ใหญ่มากให้มาเติมเต็มอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม เธอได้สร้างเรื่องราวของเธอขึ้นมาเองโดยทันทีด้วยการเล่าเรื่องที่คุ้นเคยทั้งหมดเพื่อทำให้เรื่องราวมีชีวิตชีวาขึ้นสำหรับทั้งผู้มาใหม่และผู้คลั่งไคล้ Alcott
    จู่ๆหนังเรื่องนี้เริ่มขึ้นในช่วงกลางของภรรยาที่ดีไม่ใช่ชื่อของผู้หญิงเล็กๆน้อยๆที่เกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวันของนิวยอร์กไอดอลนักแสดงโจมันชิที่แกว่งไปมาระหว่างงานประจำวันของเธอและความกระตือรือร้นในการเขียนการเปิดตัวยังแสดงให้เห็นถึงสภาพปัจจุบันของชีวิตอีกสามพี่น้องเอ็มม่าวัตสันที่เป็นแม่ที่ซื่อสัตย์และภรรยาที่ยังโหยหาสิ่งที่ดีกว่าในชีวิตในชั้นเรียนศิลปะในปารีสเธอเห็นได้ชัดว่านิสัยเสียเด็กในบ้านเธอใช้ความรับผิดชอบของเธอสำหรับครอบครัวและสถานะทางสังคมอย่างจริงจังสุดท้ายคืออลิซ่าสแกลลอนที่รู้สึกสบายในเพลงที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยพี่น้องที่เติบโตขึ้นเมื่อโจได้รับโทรเลขด่วนจากครอบครัวของเธอและเรียกร้องให้เธอกลับบ้านความคิดของโจเริ่มที่จะเดินเตร่ผ่านอดีตของเธอและคิดเกี่ยวกับวิธีการที่เธอจะสิ้นสุดชีวิตของเธอและสิ่งที่
    ด้วยวิธีนี้น่ารื่นรมย์ของการสร้างหนังที่ดึงดูดให้คุณและให้คุณมีส่วนร่วมอย่างเต็มที่ในการเล่าเรื่องเหมือนโจแช่อยู่ในความทรงจำนอกจากนี้สี่พี่น้องได้ทันทีก่อตั้งขึ้นเป็นบทบาทที่แตกต่างกันในชีวิตที่ไม่ซ้ำกันของพวกเขาซึ่งเป็นหนึ่งในการแสดงที่ดีที่สุดของครอบครัวในหนังที่บุคคลมีความฝันที่ไม่ซ้ำกันและความทะเยอทะยานและข้อบกพร่องที่ร้ายแรงผู้หญิงในเดือนมีนาคมมีการเจริญเติบโตที่เจ็บปวดและความโกรธที่ยั่งยืนความอยุติธรรมในโลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความไม่ยุติธรรมของผู้หญิงที่ตัวเองต้องเผชิญกับความปรารถนาทางเพศและความทะเยอทะยาน
    วิธีการเล่าเรื่องย้อนหลังเหมาะสำหรับการอธิบายลักษณะส่วนบุคคลของพี่น้องม้าการเปรียบเทียบทันทีระหว่างน้องสาวและน้องหญิงแสดงการเจริญเติบโตของพวกเขาแต่ยังแสดงให้เห็นถึงองค์ประกอบหลักของบุคลิกภาพของพวกเขาและสร้างปฏิกิริยาทางเคมีที่เชื่อถือได้การโต้เถียงทะเลาะกันและความสามัคคีระหว่างพี่น้องเป็นเรื่องธรรมชาติที่เกี่ยวข้องกับแต่ละอื่นๆที่นำไปสู่จำนวนมากของตลกซึ่งเป็นเซอร์ไพรส์ที่แท้จริงรูปแบบร่วมสมัยของ saoirse โรนันและฟลอเรนซ์ปั๊มที่แตกต่างกันในบทบาทของโจและเอมี่และนำดาวที่จะซื่อสัตย์มากขึ้นเกี่ยวกับพี่น้องและสะท้อนให้เห็นถึงการแข่งขันที่แท้จริงระหว่างโจและเอมี่ที่เกือบจะแยกจากกันสำหรับความรักและความเจ็บปวดระหว่างโจและเอมี่หัวใจของผู้คนจะเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม
    แนวทางสมัยใหม่นี้เป็นทั้งจุดอ่อนและจุดแข็งที่สุดของการปรับตัวในปี 2019 ความเข้าใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันถือก่อนดูหนังเรื่องนี้คือสตรีนิยมที่มีเขารองเท้า ความเท่าเทียมทางเพศในอุตสาหกรรมภาพยนตร์เป็นการต่อสู้ที่ต่อเนื่องซึ่งต้องได้รับการแก้ไข แต่เมื่อโครงการที่เน้นผู้หญิงเป็นศูนย์กลางหรือโดยพื้นฐานแล้วผู้หญิงต้อง “ออกแถลงการณ์” ก็มักจะมองว่าตื้นและน่าเบื่อหน่าย ซึ่งอาจทั้งสองลดความสำคัญลงได้ จากสาเหตุและถึงกับทำร้ายมัน อันที่จริง บางช่วงเวลาของ “ความตื่นตัว” ของศตวรรษที่ 21 ได้สร้างช่วงเวลาที่ควรค่าแก่การอ้วกและน่าขยะแขยงมากเกินไป ซึ่งมักจะเกี่ยวข้องกับ Marmee ของลอร่า เดิร์น เป็นที่ยอมรับว่า Marmee ที่สมบูรณ์แบบของ Alcott เป็นตัวละครที่ยากในการสร้างโดยไม่ต้องเทศนาหรือน่ารำคาญ และโชคดีที่สคริปต์ของ Gerwig มักจะช่วยชีวิตก่อนที่ฉากจะหวานเกินไป แต่คำสารภาพของมาร์มีว่า “ฉันโกรธเสมอ” เบื้องหลังใบหน้าที่อ่อนหวานและใจดีของเธอทำให้ฉันตกตะลึง บรรทัดเดียวนั้นสรุปสภาพความเป็นอยู่ของฉันในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา และยังเสนอความช่วยเหลือให้ฉันในสถานการณ์ส่วนตัวนี้ด้วย แทนที่จะมองว่า Marmee เป็นคนน่าหัวเราะและไม่เกี่ยวข้อง ฉันกลับแสดงพลังของการมองโลกในแง่ดีและความเมตตาแทนในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุด Bravo to Gerwig – บางฉากของคุณทำให้ฉันฟันผุ แต่โดยพระเจ้า คุณมีเนื้อหาที่จะตรวจสอบอารมณ์ความรู้สึกของคุณ

    “ผู้หญิงตัวเล็ก” เองเป็นหนึ่งในวรรณกรรมสตรีนิยมที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นจึงดูไม่ยุติธรรมที่จะวิพากษ์วิจารณ์แนวทางที่ถูกต้องทางการเมืองภายในการปรับตัวร่วมสมัย แท้จริงแล้ว การตีความนวนิยายเรื่องนี้ผ่านปรัชญาสตรีนิยมสมัยใหม่ได้เปิดเผยสิ่งที่คาดไม่ถึงที่สุดที่บ่อนทำลายลักษณะนิสัยของผู้หญิงที่ซ้ำซากจำเจที่สุด อย่างมีประสิทธิภาพถุยน้ำลายในสายตาของโครงสร้างผู้หญิง

    การขุดทองมักเกี่ยวข้องกับตัวละครหญิงที่ยึดหลักศีลธรรมหลวมๆ หรือเป็นเพียงตัวร้ายธรรมดาๆ อย่างไรก็ตาม ในยุคสงครามกลางเมืองอเมริกาที่ผู้หญิงไม่มีหนทางที่จะเลี้ยงดูตนเองอย่างอิสระ ความเต็มใจที่จะละทิ้งความรักและความสุขส่วนตัวที่จะแต่งงานกับความมั่งคั่งเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวของคุณนั้นถือว่ากล้าหาญมาก หากไม่เสียสละโดยสิ้นเชิง
    ในทางตรงกันข้ามกับการเดินทางส่วนบุคคลของโจอย่างไรก็ตามความตั้งใจของภาพที่ได้กลายเป็นที่ไม่สอดคล้องกันและข้อมูลเกี่ยวกับภาพยนตร์ที่ไม่ชัดเจนสำหรับแฟนๆของเรื่องโจมาร์ชถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิงที่เอาแต่ใจและเป็นอิสระใน 2019 ตัวละครอยู่ภายใต้ความกดดันที่ดีเพื่อตอบสนองความคาดหวังสูงสุดของสตรีนิยมคุณอาจจะรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกระหว่างการสร้างภาพลวงตาของคลื่นลูกที่สี่ของอนุรักษ์และย้ายโรแมนติกเรื่องราวที่ซื่อสัตย์กับอัลค็อตรักในส่วนที่ช้าของภาพยนตร์ความสับสนของผู้เขียนจะเห็นได้ชัดว่าอาจจะตั้งใจปิดบางส่วนของผู้ชมที่มีศักยภาพอย่างไรก็ตามเจอร์รี่ได้ใช้ประโยชน์จากความขัดแย้งภายในนี้เพื่อนำข้อมูลที่สำคัญที่สุดของการปรับตัวของเธอกลับบ้านทั้งความปรารถนาที่จะเป็นอิสระและความรักความสัมพันธ์เพราะเธอเป็นมนุษย์เพราะว่าเธอเป็นมนุษย์เธอมีค่าศักดิ์ศรีและสิทธิที่จะได้ยินเนื่องจากธรรมชาติของมนุษย์ที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับตัวตนของผู้หญิงมันพิสูจน์แล้วว่าเสียงและเรื่องราวของผู้หญิงมีมูลค่าการฟังและไม่
    มันเป็นเซอร์ไพรส์ที่ยอดเยี่ยมสำหรับเรื่องราวที่ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าฉันสามารถนำภูมิปัญญาใหม่จาก 2019 ผู้หญิงการปรับตัวของเกอวิกได้พิสูจน์แล้วว่าผลงานของหลุยส์ซ่าเมย์อัลค็อตต์ยังคงเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับผู้อ่านที่ทันสมัยและผู้ชมในบางวิธีความสัมพันธ์อย่างต่อเนื่องนี้เป็นที่น่าผิดหวังเพราะผู้หญิงวันนี้ยังคงเผชิญอุปสรรคเดียวกันกับผู้หญิงในยุค 1960s แต่ความสุขและความรักที่ดัดแปลงเล่นมึนเมากับจิตวิญญาณของผู้หญิงที่เป็นอมตะและแม้กระทั่งสำหรับตัวเองมันไม่ได้เป็นรุ่นสุดท้ายของฉันแต่มันอาจจะจริงสำหรับเด็กอายุ 12 ที่นั่งข้างๆฉันและที่สำคัญจริงๆในตอนท้ายของวันผ่านงานของเจอร์วิกรับประกันการเกิดของคนรุ่นใหม่ของเดือนมีนาคมสาว

    วิจารณ์
    อายุที่เหมาะสมสำหรับ: 10+ ภาพยนตร์คลาสสิกอเมริกันของ Louisa May Alcott ที่ดัดแปลงมาจากองค์ประกอบต่างๆ ของหนังสือ รวมถึงการตายอันน่าสลดใจของพี่สาวน้องสาวคนหนึ่งและความสับสนที่โรแมนติกของคนอื่นๆ ตัวละครพูดอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับการแต่งงาน ความรัก และความแตกต่างทางชนชั้น มีฉากขอแต่งงานสองสามฉาก คำประกาศความรัก และการจูบกัน ตัวละครดื่มในงานปาร์ตี้และลูกบอล และตัวละครหนึ่งเมาอย่างเห็นได้ชัดในเหตุการณ์หนึ่ง พี่สาวน้องสาวบางครั้งต่อสู้ ทั้งทางร่างกายและอื่น ๆ ; มีการอ้างอิงถึงการค้าประเวณี พี่สาวคนหนึ่งถูกครูลงโทษทางร่างกาย มีการพูดคุยและบรรยายภาพเด็กป่วยและกำลังจะตาย ผลกระทบและสาเหตุของสงครามกลางเมืองยังกล่าวถึง

    โดย Roxana Hadadi

    “Little Women” ของลูอิซา เมย์ อัลคอตต์ ซึ่งดัดแปลงก่อนหน้านี้ในปี 1990 โดยมีนักแสดงรวมดารารวมถึงวิโนนา ไรเดอร์และคริสเตียน เบล ได้รับการดัดแปลงที่มีชีวิตชีวาและสดใหม่สำหรับคนรุ่นใหม่ในเวอร์ชั่นของเกรตา เกอร์วิก การทดลองของ Gerwig ซึ่งแบ่งนวนิยายออกเป็นไทม์ไลน์ต่างๆ ที่มันเด้งไปมาระหว่างภาพยนตร์ เพิ่มความชัดเจนและสติปัญญาให้กับการพัฒนาตัวละครและความสัมพันธ์ที่ทำให้ประสบการณ์การรับชมที่คุ้มค่ามากขึ้น

    Little Women” เป็นเรื่องราวของพี่น้องสตรีสี่คนในเดือนมีนาคม จากคองคอร์ด รัฐแมสซาชูเซตส์: คนโต เม็ก (เอ็มม่า วัตสัน จากแฟรนไชส์ ​​“แฮร์รี่ พอตเตอร์”) โจ คนรอง (เซอร์ส โรแนน จาก “บรู๊คลิน”) น้องเอมี่ (ฟลอเรนซ์ พิวจ์) และเบธที่อายุน้อยที่สุด (เอลิซา สแกนเลน) พวกเขาอาศัยอยู่กับแม่ของพวกเขาซึ่งพวกเขาเรียกว่ามาร์มี (ลอร่า เดิร์น) ในบ้านที่รกและเต็มไปด้วยความรัก โดยมีฮันนาห์ (เจย์น ฮูดี้เชลล์) ที่อาศัยอยู่ช่วย ในขณะที่พ่อของพวกเขา (บ็อบ โอเดนเคิร์ก) ต่างออกไปต่อสู้เพื่อกองทัพพันธมิตร .

    ครอบครัวนี้แทบไม่เคยถูกขูดรีด ซึ่งรบกวนใจเม็กและเอมี่ แต่พวกเขาได้รับการเลี้ยงดูด้วยความรักและสติปัญญาจากมาร์มี ผู้สอนความเอื้ออาทรและเห็นแก่ประโยชน์แก่พวกเขา Jo มั่นใจในความเป็นอิสระของตัวเองอย่างแรงกล้าและไม่เต็มใจที่จะแต่งงาน จดจ่อกับบทละครและงานเขียนของเธอ ในขณะที่เบ็ธที่เงียบขรึมและขี้อายเล่นเปียโน อันที่จริง เด็กผู้หญิงทุกคนมีความสามารถ—เม็ก นักแสดงอารมณ์ดี; เอมี่ จิตรกรผู้มากความสามารถ และทีมของพวกเขาก็เติบโตขึ้นเมื่อธีโอดอร์ ลอเรนซ์ (ทิโมธี ชาลาเมต์) หนุ่มผู้มั่งคั่งและไร้กังวลย้ายเข้ามาอยู่กับคุณลอเรนซ์ (คริส คูเปอร์) คุณปู่ของเขา

    Laurences อาศัยอยู่ในบ้านที่งดงามและร่ำรวยอย่างน่าอัศจรรย์ และในไม่ช้าชีวิตของทั้งสองครอบครัวก็พัวพันกัน โจและเท็ดดี้—ที่ใครๆ เรียกกันว่าลอรี่—เป็นสหายที่แยกกันไม่ออกและมักจะทำให้เกิดความโกลาหล คุณลอเรนซ์รู้สึกทึ่งกับทักษะเปียโนของเบธ และเชิญเธอมาเล่นให้เขาบ่อยๆ แต่การแบ่งแยกทางชนชั้นระหว่างครอบครัวนั้นมีอยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่ง เช่นเดียวกับการแบ่งแยกระหว่างมาร์ชกับป้ามาร์ช (เมอริล สตรีพ) ที่ร่ำรวยของพวกเขา ซึ่งไม่เคยแต่งงานและใครเอาทรัพย์สมบัติของเธอไปผูกติดอยู่กับสาวๆ เพื่อเป็นสินบน

    “Little Women” ข้ามไปมาระหว่างเนื้อเรื่องช่วงแรกนี้ อีกเจ็ดปีต่อมาและหยุดเป็นระยะเพื่อติดตามสาว ๆ ที่ตกหลุมรักพยายามดิ้นรนเพื่อเข้าสู่โลกที่ยากสำหรับหญิงสาวและเริ่มต้น ครอบครัวของตัวเอง ผลลัพธ์อาจสร้างความสับสนเล็กน้อยสำหรับผู้ชมที่อายุน้อยกว่า เพราะการบอกเล่าเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงไทม์ไลน์บางเรื่องนั้นยากต่อการเข้าใจหากคุณไม่ได้ให้ความสนใจอย่างเต็มที่ แม้ว่าทรงผมและคุณภาพของชุดของสาวๆ และลอรี่จะเป็นของแจกที่ดี—แต่โดย การทำเช่นนี้ Gerwig ทำให้เห็นความชัดเจนและกระแสของเรื่องนี้

    จับคู่ฉากที่แสดงให้เห็นว่ามิตรภาพของ Jo และ Laurie พัฒนาแล้วแตกสลาย หรือแสดงให้เห็นถึงคุณสมบัติที่ไร้อารมณ์ในตอนต้นของ Amy กับความเป็นโลกในภายหลังของเธอ หรือให้เวลาเราทำความรู้จักกับ Beth น้องสาวที่เงียบและอ่อนโยนที่สุด ช่วยอธิบายเกี่ยวกับ ข้อความของภาพยนตร์เกี่ยวกับความเป็นเพื่อนและการให้อภัย และอุปกรณ์จัดกรอบที่โจพยายามขายหนังสือให้กับสำนักพิมพ์ก็ดึงผู้ชมเข้าสู่การเล่าเรื่องตามที่เห็นได้ชัดเจนว่าเรื่องที่เรากำลังดูเป็นของ “ผู้หญิงน้อย” ที่โจกำลังเขียนถึงเช่นกันเสริมความน่ารัก คุณภาพของข้อความเมตาสำหรับภาพยนตร์

    การแสดงนั้นยอดเยี่ยมในระดับสากล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Ronan, Pugh และ Chalamet แต่ Cooper และ Dern ยังเพิ่มวุฒิภาวะและสติปัญญาให้กับเรื่องนี้อีกด้วย “Little Women” ของ Gerwig เป็นเวอร์ชันที่ทุกชั่วอายุคนสามารถเพลิดเพลินร่วมกันได้

    Categories: ดราม่า, โรแมนติก Tags: Tags: ,

    REVIEW MOVIE Knives Out (2019)

    Knives Out (2019)
    ผู้กำกับ: Rian Johnson ผู้
    เขียนบท: Rian Johnson
    นำแสดงโดย: Daniel Craig, Ana de Armas, Chris Evans, Jamie Lee Curtis, Michael Shannon, Don Johnson, Toni Collette, Christopher Plummer

    Rian Johnson ไม่ทำตามมาตรฐาน อิฐย้ายความลึกลับของภาพยนตร์นัวร์ไปสู่โรงเรียนมัธยม พี่น้องบลูมสร้างภาพยนตร์ที่เต็มไปด้วยความตลกขบขันและผู้บรรยายที่ไม่น่าเชื่อถือ Looper ทำให้หนังระทึกขวัญการเดินทางข้ามเวลาตรวจสอบค่าใช้จ่ายในการยุ่งกับสิ่งต่าง ๆ Whodunnit เป็นประเภทของนิยายลึกลับที่ได้รับความนิยมโดยเฉพาะในช่วงต้นของศตวรรษที่ 20 และ Knives Out ถูกวางตลาดในฐานะ “ผู้สืบสวนสอบสวนที่ไม่มีใครเหมือนใคร” ซึ่งเป็นวงเวียน

    เนื้อเรื่องเป็นเรื่องราวของ ฮาร์ลาน ทรอมบีย์ นักเขียนนวนิยายลึกลับเศรษฐีพันล้าน (คริสโตเฟอร์ พลัมเมอร์) ซึ่งถูกพบว่าเสียชีวิตที่บ้าน สันนิษฐานว่าถูกฆาตกรรม ทั้งครอบครัวที่ Harlan ใช้ชีวิตได้ง่ายดายจากความสำเร็จของเขาคือผู้ต้องสงสัย พร้อมด้วยพยาบาลและคนสนิทของเหยื่อ (Ana de Armas) เบอนัวต์ บล็องก์ (แดเนียล เคร็ก) นักสืบเอกชนผู้แปลกประหลาดและนอกรีตที่จะเข้าถึงจุดศูนย์กลางของเว็บที่ยุ่งเหยิงนี้

    เผ่า Thrombey เป็นการ์ตูนล้อเลียนกว้างๆ ที่ใช้โครงเรื่องแทนที่จะยืนหยัดในสิทธิของตนเอง นี่อาจเป็นความตั้งใจ บรรณาการอย่างประณีตเพื่อรวบรวม Clue ตลกขบขันและลึกลับและเกมกระดานคลาสสิกที่มีพื้นฐานมาจาก ทุกคนมีนิสัยใจคอเล็ก ๆ น้อย ๆ ของตัวเอง แต่คุณสามารถลดลักษณะบุคลิกภาพแต่ละอย่างลงเหลือเพียงลักษณะเดียวและอาจเป็นสีก็ได้ ทำได้แม้ว่าจะรู้สึกท้อใจเล็กน้อยที่เห็นเจมี่ ลี เคอร์ติสเป็นลินดา (สีชมพูเข้ม/สีชมพูราสเบอร์รี่) ที่แทบไม่ต้องทำอะไรเลย แม้ว่า Joni ของ Toni Collette (สีชมพูหวานแหวว/สีแคนดี้) ริชาร์ดจากดอน จอห์นสัน (ผ้าเดนิมสีน้ำเงิน/ยีนส์อ่อน) และคริส ค่าไถ่ของอีแวนส์ (ขี้โมโห/สีส้ม) ล้วนมีช่วงเวลาดีๆ
    เป็นเรื่องดีที่ได้เห็นพลัมเมอร์เพลิดเพลินกับบทบาทที่น่าสนใจอีกครั้ง และในฐานะผู้เฒ่าผู้น่าสงสัยที่เสียชีวิตอย่างฮาร์ลาน ทรอมบีย์ ดูเหมือนว่าเขาจะคาดการณ์ได้มากว่าจะจบลงด้วยการแสดงให้เห็นถึงความมีอำนาจเหนือทุกประการ แม้กระทั่งแสดงความตระหนักรู้ถึงเรื่องราวในวงกว้างที่ได้รับการบอกเล่าในภาพยนตร์ด้วยแสดงความคิดเห็น เกี่ยวกับการดำเนินการข้ามการแก้ไขและกรอบเวลา เขามีอารมณ์ขันที่ชั่วร้ายและรู้ว่าครอบครัวของเขาเป็นอย่างไรและพวกเขาจะใช้วิธีใดเพื่อบ่อนทำลายซึ่งกันและกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาไม่ได้มีพฤติกรรมที่ดีที่สุดต่อหน้าเขา และเป็นการดีที่จะได้เป็นพยาน เขาเป็นคนที่ถูกต้องแค่ไหน

    สิ่งที่ทำให้ตัวละครส่วนใหญ่เรียบง่ายขึ้นคือเปลี่ยนโฟกัสไปที่ Marta ตัวเอกที่ไม่น่าจะเป็นไปได้แต่น่าหลงใหล คนนอกเข้ามาเป็นศูนย์กลางของการสืบสวนของบล็องก์ เดอ อาร์มาส รับบทเป็นเธอที่เปราะบางแต่มีเจตจำนงเข้มแข็ง เป็นคนที่เก่งมากจนสามารถเปิดเผยตัวตนได้เมื่อเธอโกหกโดยเปล่าประโยชน์ เมื่อพูดถึงคนที่ถามคำถาม ต้องใช้เวลาพอสมควรในการปรับหูของคุณให้เข้ากับ Craig ในการทำ Kentucky drawl แต่เขาก็สนุกสุดเหวี่ยงกับวิธีที่เขาอธิบายวิธีที่เขาไขคดีนี้ คุณหมดเรื่องเร็วมาก เขาเป็นนักสืบคลาสสิกที่มีสำเนียงและอาการแสดงทางกายภาพที่เสียสมาธิ (หมุนเหรียญระหว่างนิ้วของเขา หยุดการตั้งคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องโดยการเล่นโน้ตที่คมชัดบนเปียโน) ตามคำบอกของ Blanc ความลึกลับก็คือโดนัท และความลึกลับบางอย่างก็มีโดนัทเล็กๆ อยู่ในรู

    บ้าน Thrombey กลายเป็นตัวละครอีกตัวที่เต็มไปด้วยนิสัยใจคอและบุคลิกที่เป็นของตัวเอง บันไดที่ลั่นดังเอี๊ยด เส้นสายตาที่จำกัด และบทสนทนาที่ได้ยินเพียงครึ่งเดียวล้วนมีส่วนในปริศนานี้ ผลงานชิ้นเอกของประติมากรรม/เสื้อคลุมแขนอันโอ่อ่าที่ทำจากใบมีดทุกรูปทรงและขนาด ซึ่งสามารถพบได้ในเบื้องหลังการสอบสวนของตระกูลธรอมบีย์ของบล็องก์ รัศมีแห่งเครื่องมรณะที่ลอยอยู่ด้านหลังผู้ต้องหาอย่างสนุกสนาน .

    คุณอาจเคยเห็นอุปกรณ์พล็อตเหล่านี้มามากมาย การวนซ้ำเหตุการณ์เดิมจากหลายมุมมองและปลาเฮอริ่งแดงมากมาย แต่ไม่จำเป็นต้องเรียงตามลำดับนี้ มันคือรูปร่างของเรื่องราวที่ชี้ให้เห็น Knives Out… ออกมาจริงๆ ความลึกลับที่สำคัญนั้นได้รับการแก้ไขทั้งหมด แต่ค่อนข้างเร็วในการพิจารณาคดี เพียงเพื่อให้มันเปิดออกชุดของเส้นทางที่คดเคี้ยวและน่าขยะแขยงมากขึ้น ในฐานะผู้ฟัง เราถูกจัดให้เป็นองคมนตรีกับข้อมูลจำนวนมากผิดปกติในองก์แรก เพียงส่วนใหญ่เท่านั้นที่จะถูกเปิดเผยเป็นการเบี่ยงเบน เป็นกลวิธีในการเปลี่ยนความจงรักภักดีของเรา มากที่สุดเท่าที่บล็องก์ต้องการ

    Knives Out เป็นปริศนาที่เฉียบคมและมีเล่ห์เหลี่ยมที่นำคุณไปสู่เส้นทางที่ไม่ธรรมดาสู่ความจริง มันอาจจะไม่ใช่ตัวเปลี่ยนเกมที่มันกำลังถ่ายทำอยู่ และยอมรับว่ามันย่ำแย่อยู่ตรงกลางเล็กน้อย แต่ตราบใดที่หนังที่ยาวและพูดมาก หนังก็มีส่วนร่วมและให้ความบันเทิง ครั้งแล้วครั้งเล่า Rian Johnson ล้มล้างความคาดหวังและพิสูจน์ความสร้างสรรค์ที่แท้จริงของเขาต่อไป ความลึกลับของเบอนัวต์ บล็องก์เพิ่มเติมหรืออีกสองครั้งในอนาคตจะได้รับการต้อนรับอย่างแน่นอน แม้ว่าที่นี่หวังว่าผู้แต่งคนนี้จะเลือกโครงการที่ต่างไปจากเดิมมาก

    Categories: คอมเมดี้, ดราม่า, อาชญากรรม Tags: Tags: ,

    REVIEW MOVIE Blade Runner 2049 (2017)

    Blade Runner 2049 (2017)
    ผู้กำกับ: Denis Villeneuve นัก
    เขียนบทภาพยนตร์: Hampton Fancher, Michael Green
    นำแสดงโดย Ryan Gosling, Harrison Ford, Jared Leto, Sylvia Hoeks, Ana De Armas, Dave Bautista, Robin Wright, Mackenzie Davis

    “สวย รวย และดื่มด่ำ ภาคต่อที่ทำเงินตามกระแสฮอลลีวูดทั่วไป”

    เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปจากแฟน ๆ ทั่วไปต่อนักวิจารณ์ที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดว่า Blade Runner 2049 เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ดีที่สุดของทศวรรษ ทั้งในระดับเทคนิคและอารมณ์ การผสมผสานระหว่างการถ่ายทำภาพยนตร์ที่น่าทึ่งและการกำกับที่สลับซับซ้อนทำงานได้อย่างราบรื่นเพื่อยกระดับการแสดงที่มีพื้นฐานและเหมาะสมของนักแสดงนำอย่าง Ryan Gosling และ Harrison Ford และทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้กลายเป็นประสบการณ์บนหน้าจอขนาดใหญ่ที่ไม่ควรพลาด เป็นการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างทักษะทางเทคนิคและการสะท้อนทางอารมณ์ที่คู่ควรกับรายการปลายทศวรรษที่มันจะต้องได้รับทั้งหมด

    ภาพยนตร์เรื่องนี้เขียนขึ้นโดยนักเขียนต้นฉบับของ Blade Runner แฮมป์ตัน เฟล็ทเชอร์ และไมเคิล กรีนของโลแกน ผู้ซึ่งสร้างเรื่องเล่าที่ฉุนเฉียวและกระตุ้นความคิด ซึ่งทำให้แนวโน้มอุตสาหกรรมในการจัดลำดับความสำคัญของการดำเนินการเหนือสิ่งอื่นใด เรื่องนี้สนุกไปกับคำถามเชิงลึกของแหล่งข้อมูลที่เกี่ยวกับความไม่ชัดเจนระหว่างมนุษย์กับเครื่องจักร โดยให้ทั้งคำตอบและคำถามใหม่ๆ ที่จะทำให้ผู้ชมต้องร้องขอมากขึ้น ผู้เขียนยังปล่อยให้ความรู้สึกกำกวมสดชื่นไหลเวียนผ่านการเล่าเรื่อง ทำให้บรรยากาศของความลึกลับเข้มข้นขึ้นอย่างสนุกสนานและทำให้ผู้ชมรู้สึกไม่มั่นใจถึงแรงจูงใจของตัวละครหรือทิศทางของการเล่าเรื่องอย่างตื่นเต้นเร้าใจ

    ภาพยนตร์เรื่องนี้ควบคุมโดยบังเหียนอย่างเชี่ยวชาญโดยทิศทางที่มั่นใจของเดนิส วิลล์เนิฟ ซึ่งอยู่ที่บ้านด้วยความแตกต่างเล็กน้อยที่พบในภาพยนตร์เรื่องก่อนหน้าของเขาเรื่อง Arrival and Prisoners รวมไปถึงความโหดเหี้ยมอันน่าตื่นเต้นที่เขานำเสนอในซิคาริโอ วิลล์เนิฟกำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยความสง่างามเป็นพิเศษ ตามด้วยการเล่าเรื่องสถานที่ที่สวยงามหลายแห่ง ซึ่งแต่ละแห่งมีรูปลักษณ์และสไตล์ที่แตกต่างกันออกไป ที่นี่ Villeneuve เปล่งประกายอีกครั้งด้วยความรักของเขาสำหรับจานสีเฉพาะเรื่อง จากแสงนีออนที่เจิดจ้าบนถนนที่สกปรกของ LA ไปจนถึงสีส้มที่อิ่มตัวของซากปรักหักพังกัมมันตภาพรังสีของซานดิเอโก ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้บรรยากาศและผู้ชมได้ดื่มด่ำไปกับโลกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นจริงเช่นเดียวกับใน Star Wars ในปี 1977 หรือ The Lord of ในปี 2001 เดอะริงส์: มิตรภาพแห่งแหวน

    วิชวลของภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกผลักดันให้อยู่ในระดับสูงสุดโดยปรมาจารย์ด้านกล้องอย่างโรเจอร์ ดีกิ้นส์ ซึ่งสมควรได้รับรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์ยอดเยี่ยมจากผลงานของเขาในภาพยนตร์เรื่องนี้ Deakins ทำงานร่วมกับ Villeneuve ได้อย่างราบรื่นและใช้ช็อตที่กว้างและยาวมากมายเหลือเฟือเพื่อกระตุ้นให้ผู้ชมได้ดื่มด่ำกับสภาพแวดล้อมแบบ dystopian รวมทั้งเน้นย้ำถึงความไม่สอดคล้องกันของความรู้ความเข้าใจที่ผู้ชมรู้สึกเมื่อมองดูฝันร้ายแห่งอนาคตนี้ สิ่งที่ควรค่าแก่การสังเกตก็คือการจัดฉากของฉากแอ็กชันไม่กี่ฉาก (แต่เข้มข้น) พวกเขาทั้งหมดถูกยิงได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยการกระทำทั้งหมดนั้นง่ายต่อการติดตามและผลกระทบของการตีแต่ละครั้งทำให้เกิดความรู้สึกหดตัวที่มองไม่เห็นในข้อเสนองบประมาณจำนวนมากของภูมิทัศน์สมัยใหม่ สิ่งนี้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่จากภาพกล้องสั่นไหวมากมายและการตัดอย่างรวดเร็วที่พบในภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์สมัยใหม่หลายเรื่อง

    เมื่อพูดถึงภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์สมัยใหม่ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงรักษาเทรนด์เมื่อพูดถึงการแสดง Ryan Gosling สามารถรวบรวมพรสวรรค์ของเขาในด้านความละเอียดอ่อนได้อย่างเต็มที่ โดยใช้การเคลื่อนไหวร่างกายที่ช้าและอารมณ์ที่บริสุทธิ์ออกมาเล็กน้อย เขาสามารถถ่ายทอดการต่อสู้ภายในระหว่างหุ่นยนต์และมนุษย์ได้อย่างน่าเชื่อถือซึ่งมีพื้นฐานมาจากแฟรนไชส์ ผลงานของเขาได้รับการปรับปรุงโดยความพยายามของแฮร์ริสัน ฟอร์ดที่กลับมาหลังจากห่างหายจากบทบาทริค เด็คการ์ดไป 35 ปี ฟอร์ดได้รับพื้นที่ทำงานมากกว่าที่เขาเคยเป็นในปี 2015 อย่าง Star Wars: The Force Awakens และมันแสดงให้เห็น เขาแสดงให้เห็นถึงการทรมานและความเจ็บปวดอย่างมีประสิทธิภาพที่เด็คการ์ดผ่านพ้นและสามารถใช้การหยุดชั่วคราวและความลังเลใจมากขึ้นในการคลอดของเขาซึ่งแสดงให้เห็นถึงความขัดแย้งภายในของเขาเกี่ยวกับการตัดสินใจบางอย่าง

    หากนี่เป็นภาคต่อที่อุตสาหกรรมกำลังดำเนินการอยู่ เราก็ควรถือว่าเราโชคดี Blade Runner 2049 เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของการติดตามผลที่ถูกต้องกับทุกสิ่งที่ทำให้ต้นฉบับนั้นดี – แต่ดีกว่าควบคู่ไปกับการเพิ่มใหม่ที่สร้างสรรค์และกระตุ้นความคิด ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเพียงความสำเร็จ และทุกคนที่เกี่ยวข้องควรภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

    Categories: ความลึกลับ, ดราม่า, แอคชั่น Tags: Tags: ,

    MOVIE REVIEW A Separation (2011)

    A Separation (2011)
    ผู้กำกับ: Asghar Farhadi
    บทภาพยนตร์: Asghar Farhadi
    นำแสดงโดย: Leila Hatami, Peyman Moaadi, Shahab Hosseini, Babak Karimi, Sareh Bayat, Sarina Farhadi

    เมื่อไตร่ตรองถึงทศวรรษนี้ในภาพยนตร์ สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนมาก: เป็นเวลาสิบปีที่เป็นตัวเอกสำหรับภาพยนตร์นานาชาติ ในปีนี้ Parasite ของเกาหลีใต้ได้สาธิตการเล่าเรื่องที่เก่งกาจ ต่อจากความสำเร็จของประเทศกับงาน Burning ในปี 2018 เพื่อคว้ารางวัล Palme d’Or ที่เมือง Cannes ขณะที่ละครเรื่อง Roma ของ Alfonso Cuaron ของเม็กซิโก เพิ่งเข้าฉายไปทั่วโลก ต้องขอบคุณ (ใน ส่วนหนึ่ง) ให้กับการจำหน่าย Netflix ในขณะที่ผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์ชาวโปแลนด์ Pawel Pawlikowski สร้างภาพยนตร์ขาวดำที่ดียิ่งขึ้นอีกสองเรื่องในรูปแบบของสงครามเย็นและไอดา เข้าร่วม Amour, The Hunt และ Son of Saul และเป็นที่ชัดเจนว่าภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศครองทศวรรษนี้

    และที่โดดเด่นเหนือสิ่งอื่นใด? ละครครอบครัวเรื่อง A Separation ของอิหร่าน เขียนบทและกำกับโดย Asghar Farhadi หนึ่งในผู้สร้างภาพยนตร์ที่ประเมินค่าต่ำที่สุดในโลก

    ภาพยนตร์เรื่องนี้นำแสดงโดย Leila Hatami และ Peyman Moaadi รับบทเป็น Simin และ Nader ตามลำดับ คู่รักที่ใกล้จะแยกทางกันเนื่องจากความต้องการที่แตกต่างกัน ในการเปิดฉากที่ยอดเยี่ยมของภาพยนตร์เรื่องนี้ เราถูกขอให้ตัดสินในขณะที่นักแสดงนำทั้งสองพูดถึงกล้องโดยตรง โดยอธิบายความปรารถนาที่ตรงกันข้ามของพวกเขา – Simin ต้องการออกจากประเทศพร้อมกับสามีและลูกสาวของเธอ ในขณะที่ Nader กลับปรารถนาที่จะอยู่ในอิหร่านและดูแลเขาแทน พ่อที่ทุกข์ทรมานความปรารถนาที่ลูกสาวของพวกเขา Termeh ตอบแทน (แสดงโดย Sarina ลูกสาวของ Farhadi) ศาลตัดสินว่ามีเหตุผลไม่เพียงพอสำหรับการหย่า ดังนั้นซิมินจึงเก็บข้าวของและย้ายไปอยู่กับพ่อแม่ของเธอ ความสัมพันธ์ระหว่าง Simin และ Nader ไม่ใช่ความรักที่เร่าร้อนและเต็มไปด้วยดวงดาวระหว่าง Zula และ Wiktor ในสงครามเย็นปี 2018 แต่เป็นการแต่งงานที่ตึงเครียดและเหนื่อยล้า Nader จ้าง Razieh (แสดงโดย Sareh Bayat ที่โลดโผนและโดดเด่นของภาพยนตร์เรื่องนี้) เพื่อช่วยดูแลพ่อของเขาในขณะที่เขาทำงาน Razieh เป็นผู้หญิงที่เคร่งศาสนาอย่างสุดซึ้งและมักอ่อนแอซึ่งมักไม่เต็มใจที่จะทำงานใดโดยเฉพาะเนื่องจากเธอกังวลว่ามันอาจจะขัดกับความเชื่อของเธอ จากที่นี่ ความโกลาหลจึงบังเกิด โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีศูนย์กลางอยู่ที่เหตุการณ์ร้ายแรงที่เกี่ยวข้องกับราซีเอห์และนาเดอร์ เว็บแห่งความเท็จและการหลอกลวงเริ่มหมุนวนจนควบคุมไม่ได้เมื่อการแสวงหาความจริงเริ่มต้นขึ้น

    มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับ A Separation คือการที่คำบรรยายปฏิเสธที่จะเลือกข้างกับตัวละครที่กำหนด มีวงดนตรีที่ยอดเยี่ยมที่นี่ และตัวละครทุกตัวมีแรงจูงใจที่ชัดเจนและเข้าใจได้ แม้ว่าความปรารถนาของ Simin ที่จะเดินทางออกนอกประเทศอาจดูเห็นแก่ตัว แต่ก็ไม่ใช่ความเชื่อที่ว่านี่คือการเคลื่อนไหวที่ถูกต้องสำหรับทั้งครอบครัว ในขณะที่ Nader น่าจะเป็นตัวละครที่เห็นอกเห็นใจมากที่สุดเพราะความยุ่งยากของเขาไม่เพียง แต่การแต่งงานของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงพ่อของเขาด้วย และเข้าใจดีว่าไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้พ่ออยู่ในสภาพเช่นนั้น ในขณะที่ลูกสาวของพวกเขา (ซึ่งมักจะชอบพ่อของเธอตลอด) ถูกจับอยู่ตรงกลาง

    เป็นผู้ดูแล Razieh ที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นตัวละครที่ซับซ้อนที่สุด เธอถูกผลักดันให้ถึงขีด จำกัด อย่างต่อเนื่องและพบว่าตัวเองตัดสินใจอย่างรวดเร็วอันเนื่องมาจากความอ่อนล้าทางร่างกายและจิตใจ เธอไม่เพียงต้องรับมือกับพ่อของ Nader และละครครอบครัวที่อยู่รายรอบเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสามีที่คลั่งไคล้ Hojjat (แสดงโดย Shahab Hosseini ซึ่งแสดงในภาพยนตร์ที่ได้รับรางวัลออสการ์เรื่องอื่นของ Farhadi ในทศวรรษนี้ The Salesman) ด้วยตัวละครเหล่านี้ ผู้กำกับได้โค่นล้มความคิดของชาวตะวันตกเกี่ยวกับชีวิตชาวอิหร่าน และแทนที่จะแสดงให้เห็นถึงการแบ่งแยกทางชนชั้นที่เพิ่มขึ้นของประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนำเสนอผ่านคู่สามีภรรยาสองคู่ Razieh และ Hojjat – อย่างน้อยในมุมมองของ Simin และ Nader – เป็นคู่สามีภรรยาที่ล้าสมัยและค่อนข้างล้าหลัง พลวัตที่ผู้ชมชาวตะวันตกอาจเชื่อมโยงประเพณีของประเทศด้วย

    ในหลาย ๆ ด้าน A Separation อ่านเหมือนละคร คุณไม่รู้หรอกว่าตอนจบไม่มีดนตรีหรือเอฟเฟกต์เสียงพิเศษใดๆ ตลอดทั้งเรื่อง ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ถึงบทสนทนาที่น่าดึงดูดใจซึ่งทำให้บทของ Farhadi คว้ารางวัลออสการ์ การเสนอชื่อ การขาดองค์ประกอบทางดนตรีเป็นเทคนิคที่ทีมผู้สร้างหลายๆ คนนำมาใช้ ตั้งแต่นั้นมา รวมถึงในภาพยนตร์ Roma ของ Alfonso Cuaron ที่กล่าวถึงข้างต้น ซึ่งอาศัยการถ่ายภาพยนตร์ที่น่าทึ่งของภาพยนตร์เรื่องนี้ในการช่วยเล่าเรื่องแทน มีฉากสามหรือสี่ฉากใน A Separation ที่เป็นตัวเอกโดยเฉพาะ มักเกี่ยวข้องกับตัวละครหลักทั้งหมดที่โต้เถียงกับผู้พิพากษาที่หงุดหงิดมากขึ้น เมื่อพวกเขานำเสนอเหตุการณ์ในแบบของตัวเอง ตัวละครเหล่านี้กำลังถูกทำร้ายจากการกระทำของคนรอบข้าง แม้ว่าจะไม่มีใครผิดจริงๆ

    งานกล้องของ Farhadi ยังส่งเสริมให้ผู้ชมได้รู้สึกใกล้ชิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ๆ ไม่สนิทสนมเหมือน Son of Saul ของ Laszlo Nemes แต่เพียงพอที่จะให้เราสังเกตและวิเคราะห์ตัวละครและการกระทำของพวกเขาอย่างละเอียด เป็นความสำเร็จที่ยากอย่างเหลือเชื่อที่จะดึงออกมา แต่ Farhadi ทำมันได้อย่างสวยงาม สร้างเรื่องราวที่ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในนั้นจริงๆ และสร้างตัวละครที่รู้สึกเหมือนใครก็ตามที่คุณอาจพบเจอในชีวิตประจำวัน มีบทภาพยนตร์ที่แข็งแกร่งที่สุดเรื่องหนึ่งที่เคยมีมา จึงยอมให้ตัวละครเหล่านี้ส่งผลต่อเรื่องราวผ่านการตัดสินใจและการเลือกของพวกเขา แทนที่จะใช้พลังจากภายนอกใดๆ

    สรุปได้ว่า A Separation เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่โดดเด่นที่สุดของทศวรรษอย่างแท้จริง ในขณะที่ภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดของทศวรรษนี้ ประสบความสำเร็จอย่างงดงามจากนักแสดงนำ (เช่น Mads Mikkelsen ใน The Hunt, Emmanuelle Riva ใน Amour และ Steven Yeun ใน Burning เป็นต้น) ผลงานชิ้นเอกของ Farhadi กลับโดดเด่นเพราะกลุ่มนักแสดงที่โลดโผน ตัวละครและการแสดงให้เข้ากับพวกเขา แต่ละคนในภาพยนตร์รู้สึกจริงและภาพไม่ได้ซ่อนอยู่หลังกลอุบายทางเทคนิคที่จะหันเหความสนใจจากเรื่องราวที่ปรากฏต่อหน้าเรา – มันถูกบอกเล่าอย่างไม่มีที่ติและสร้างสมดุลให้กับตัวละครแต่ละตัวได้อย่างสมบูรณ์แบบเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนเข้าใจและซับซ้อน เป็นเรื่องราวที่น่าเศร้าและอกหักของครอบครัวที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

    Categories: ดราม่า Tags: Tags: